Οι πρώτες σκέψεις για τη δημιουργία Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Ελλάδα έγιναν από τον Ελβετό φιλέλληνα Ιωάννη-Ιάκωβο Μάγερ το 1824. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ίδρυσε το 1829 στην Αίγινα την “Αποθήκη Βιβλίων” η οποία το 1842 ενώθηκε με την Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη. Από το 1903 η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος στεγάζεται στο εμβληματικό Βαλλιάνειο Μέγαρο επί της οδού Πανεπιστημίου στην Αθήνα και αποτελεί τον θεματοφύλακα της γραπτής παρακαταθήκης των Ελλήνων με τον αριθμό των τεκμηρίων της να ανέρχεται σήμερα σε περίπου 1.000.000. Η συλλογή των 5.500 χειρογράφων της, που χρονολογούνται από τον 9ο έως τον 20ο αιώνα, είναι μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς. Στις συλλογές της Εθνικής Βιβλιοθήκης ανήκουν, επίσης, σπάνια αρχέτυπα και παλαίτυπα, χάρτες, χαρακτικά και ποικίλες κατηγορίες ιστορικών εγγράφων, όπως το Αρχείο των Αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Αρχείο του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, διάφορα αρχεία προσωπικοτήτων όπως του Διονυσίου Σολωμού κτλ. Τα ανωτέρω αποτελούν μοναδικά τεκμήρια του ελληνικού πολιτισμού.
Αποστολή της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι να εντοπίζει, να συγκεντρώνει, να οργανώνει, να περιγράφει και να διαφυλάσσει στο διηνεκές τα τεκμήρια της επιστήμης και του πολιτισμού που δημιουργούνται στην Ελλάδα ή διεθνώς και σχετίζονται με τον ελληνισμό στη διαχρονία του, προσφέροντας ανοικτή και ισότιμη πρόσβαση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Πρώτιστο μέλημα είναι η διάνοιξη διαύλων επικοινωνίας με το αναγνωστικό κοινό και η ευρεία προσβασιμότητα στο υλικό των συλλογών, διαμέσου της ποιοτικής βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες. Σήμερα η Εθνική Βιβλιοθήκη καλείται να παίξει ένα νέο, ουσιαστικά παρεμβατικό ρόλο μέσα στην κοινωνία, να κάνει τους Έλληνες να νιώθουν τη Βιβλιοθήκη ως μια υποστηρικτική κοινωνική δύναμη, ως ένα δυναμικό φορέα αξιών, επιστήμης και γνώσης.
